"શેર અંતાક્ષરી" સંકલનઃ અબ્દુલ રઝાક "રસિક" મેઘાણી

શેર અંતાક્ષરી(૧)

આ કાર્યક્રમ સાંભળવા માટે નીચે ક્લીક કરો.
[audio:http://gujaratisahityasarita.org/files/2007/11/sher-antaxari.mp3]

 ઢમ ઢમ બાજે ઢોલ નગારા યારો રમવા આવો
શેર ગઝલ સરવાણી મીઠી શબ્દે શબ્દે વહાવો
સુમન અજમેરી

વીખરેલી લટોને ગાલો પર રે’વાદે પવનતુમ રે’વાદે
પાગલ ગુલાબી મોસમમાં વાદળનું વિસર્જન કોણ કરે
સૈફ પાલનપુરી

રમું છું હું રંગીન મોસમની સાથે ક્યારેક રંગીન જોખમની સાથે
સરળતાથી ચાલુ છું મુશ્કેલ પંથે મને એવી આ જીંદગાની ગમે છે
શેખાદમ આબુવાલા

છલોછલ છલકીને અંગો અવર પે વારી દે રંગો
ઉમરનો એ તકાજો છે નિછાવર પ્યાર થઈ જશે
સુમન અજમેરી

છણકો કરીને ઠેક લો તો ચાલમાં ગઝલ
ને ઝાંઝરી ઝણકી ઉઠે તો પાયમાં ગઝલ
યોસેફ મેકવાન

લ્યો પિપળ ફરક્યા પાન હવે તો સોહમ સોહમ
છે પવન તણું ઘમસાણ હવે તો સોહમ સોહમ
ડૉ. રશીદ મીર

મારી હસ્તી મારી પાછળ એ રીતે વિસરાઈ ગઈ
આંગળી જળમાંથી નિકળીને જગ્યા પૂરાઈ ગઈ
ઓજસ પાલનપુરી

ઈશ્વરની મુઠ્ઠીમાંથી જે છટકી ગઈ
એ તો મનુષ્ય નામની મોંઘી જણસ હતી
ભગવતીકુમાર શર્મા

તારી પાસે પહોંચવાની વાત કોરાણે રહી
હું જ મારાથી હજુ કેટલોય દૂર છું
કિસ્મત કુરેશી

છલોછલ ઓસનો આસવ પીધો છે રાતભર એણે
સવારે ઘાસની આંખે દિશાઓ ઝુમવા લાગી
મનોહર ત્રિવેદી

ગુલે ગુલે થઈ ગઈ જવાની જંગ માગે છે
ન’તો જાણ્યો કદી એવો રવાની રંગ માગે છે
સુમન અજમેરી

છાલક છાલક રમેલા તે સમયની વાત છે
રેતના ઘરમાં વસેલા તે સમયની વાત છે
એહમદ ગુ’લ

છે તારી અંદર માણસ છે તું ઢાંક-પછેડો રહેવા દે
એ અજવાળું નહી ફાનસ છે તુ ઢાંક પછોડો રહેવા દે
ડૉ અશરફ ડબ્બાવાલા

છલકે છે એમનું જામ મુકદરની વાત છે
ખાલી છે મારું ઠામ મુકદરની વાત છે
ઝાકિર ઉપલેટવી

દફનાઈ જવાદો ગૌરવથી એ જ્યાં જન્મે છે ત્યાં ને ત્યાં
આંસુને નિસાસાની કાંધે મહોબ્બતનો જનાજો શામાટે
મધુકર રાંદેરિયા

ટુકડો બરફનૉ જેમ હથેળી પર રહે
વાતોમાં તારી સમય ઓગળી ગયો
મનહરલાલ ચોક્સી

યા પ્યારથી એને પંપાળો યા ક્રૂર થઈને ધુત્કારો
આ લોકે રહે કે પરલોકે સાગર તો તમારો કહેવાશે
સાગર કુતિયાનવી

શ્વાસને આરામ મળે છે કબરમાં
જિંદગી બેફામ ચાલી હોય છે
આહમદ મકરાણી

છે નિપુણ આ ઓઢવામા માનવી પરછાઈને
હોઠને હૈયા વચાળે ફાસલો કૈ કૈ સદી
સુમન અજમેરી

દીધો’તો સ્વર્ગમાંથી જાકારો હે પ્રભુ
બીજે ક્યાં જાય નરક ભણી આદમી ગયા
મરીઝ

યુગયુગથી પીએ સરિતા સાગર તો યે પ્યાસો છે
નહીતર મેઘો ઉભરેના કેકારવ છલકાયો છે
દીપક બારડોલીકર

છે ભીડ અંહી એકલતાની ને શહેર છે સન્નટાનું
ને નામ વગરના સ્ટેશનનો સંભાળ લઈને દોડું છું
પ્રફ્ફુલ વોરા

છૂટી લટ ગુલાબી ચહેરો આંખમાં શરમ
પ્રિયે છબીમાંએ તું કેટલી શરમાયા કરે
નઝીર શાયર

રણમાં ફર્યા કરવાનુ પરિણામ જોઈલો
આખર પડી ગયા અમે મૃગજળના પ્યારમાં
ડૉ. અદમ ટંકારવી

મળે છે કોઈ એકાદ પ્રેમીને સાચી લગન દિલની
બધાય ઝેર પીનારા કંઈ શંકર નથી હોતા
અકબરઅલી જસદણવાળા

તને કોણે કીધું કે હું રંક છું નથી રંક રાયનો રાય છું
મને તોળ સત્યને ત્રાજવે કે હું સત્ય લોકનો ન્યાય છું

અમૃત ઘાયલ

છૂટી પડી ગયેલી ક્ષણોમા પડાવ રે
હું પણ કોઈ ઉદાસ હવાઓમાં આળ રે
હેમન્ત ધોરડા

રડી લેશું પડ્યું છે આયખુ નજર સામે
વિગત ના થાય તોફાની પળો હરદમ ઝુલાવી દો
સુમન અજમેરી

દિવસો જુદાઈના જાય છે એ જશે જરૂર મિલન સુધી
મને હાથ ઝાલીને લઈ જશે મુજ શત્રુઓ સજન સુધી
ગની દહીંવાળા

ધર્મના કર્મ જાળમાં મુજને હવે ફસાવના
મુજમાં તું ઓતપ્રોત છે હું તારા શ્વાસ શ્વાસમાં
બદરી કાચવાલા

મોતનું બંધન છતાં કરતો રહ્યો છે માનવી
જિંદગીની માવજત આદમથી શેખાદમ સિધી
શેખાદમ આબુવાલા

ધુમ્મસ ઢળેલ અશ્વ સવારોના શહેરમાં
શું સૂર્યનો દમામ વિકારોના શહેરમાં
અગમ પાલનપુરી

મઘમઘું છું હેમે થઈને ઝામગું છું સૌરભ બની
તું મને સ્પર્શે જો મિતવા આવ એ રીતે સ્પર્શ
ડૉ. પુરુરાજ જોશી

શ્રધ્ધાજ મારી લઈ ગઈ મંઝિલ સુધી મને
રસ્તો ભૂલી ગયો અને દિશા ફરી ગઈ
ગની દહીંવાળા

અંદર જાણે અડ્યા મુળિયાં કેમ આવશે પાન
ભીતર જ્યારે શ્વાસ સકલ છે કેમ ગવાશે ગાન
ડૉ. ચંદ્રકાંત શેઠ

ન ધરા સુધી ન ગગન સુધી નહીં ઉન્નતિ ન પતન સુધી
પણ આપણે તો જવું હતું બસ એકમેકના મન સુધી
ગની દહીંવાળા

ધોમ ધખતા તાપમાં સાગરને ઉકળવુ રહ્યું
જલ ભર્યા ખાબોચિયે સૂરજ ફફડતો હોય પણ
આર જે નિમાવત

નવમા ધોરણની પલ્લવી પંડ્યા
ઘંટ વગ્યો ને પરી થઈ ગઈ
ડો. અદમ ટંકારવી

આકાશી વાદળને નામે વાત તમને કહી દંઉ છું
કાં વરસો કાં વિખરાઓ આમ ગરજો શામાટે
મધુકર રાંદેરિયા

વાયરા વંટોળિયા કાંઈ કેટલા લઈ જાય પણ
ડાળ પરના ફૂલની ફોરમ કદી ખૂટતી નથી
ખામોશ મૌન બલોમી

થઈ ધાડપાડુ ત્રાટકે’સારિકા’ભલે અમાસ
ટહુકા ઉછેરવાનો અમારો સ્વભાવ છે
સાહિલ

છેક પરપોટા સમી છે જીંદગી પણ
નિત ઝરણાની ગણી છલછલ છલકવુ
ગુણવંત ઉપાધ્યાય

વાત દિલમાં છે આપણી છે રસિક
મુખથી નિકળે તો એ પરાઈ છે
રસિક મેઘાણી

છે સમસ્યા ઍટલી માણસ બધા મોંઘા મળે
બાથમાં લીધા પછી શૂળ જેવું છળ છળે
અશોકપુરી ગોસ્વામી

લાખ સૃષ્ટિની સુરાહિ છલક્યા કરે
જિંદગી પીનારની તળિયા વિનાનું જામ છે
શૂન્ય પાલનપુરી

છે દિશાઓ ધુંધળીને મંઝીલો નથી
શ્વાસના બળતા બપોરે ક્યાં લગી જશું
આહમદ મકરાણી

શ્રધ્ધાનો હો વિષયતો પુરાવાની શી જરૂર છે
કુરાનમાં તો ક્યાંય પયગંબરની સહી નથી
જલન માતરી

થઈ ગયો એકજ ચમત્કારે તુ ઈશ્વર
ને મને માનવી થતા બહુ વાર લાગી
જિગર ટંકારવી

ગળેથી જરા નીચે ઉતરીને તોફાની થઈ ગઈ
હતી જામમા સાવ સાદી મદિરા
મરીઝ

રહેશે મને મારી મુસીબતની દશા યાદ
બીજા બધા તો ઠીક આવ્યા ન ખુદા યાદ
મરીઝ

દરિયો હતો હોડી હતી ખારવો હતો
એવે સમે ખુદા તને પડકારવો હતો
અશોકપુરી ગોસ્વામી

તું ઉખાડી ફેંકવાની જીદ ના કર
પહાડ છે એ ખળભળ્યા તો બહુ થયુ
કૃષ્ણ દવે

યાદની દિવાલને હા તોડવી સહેલી નથિ
આંસુઓની રેત પર તારાં ચરણ બાકી રહે
જયન્ત પરમાર

હવે તો હું ય ખુલ્લો થઈ ગયો છું આભના જેવો
હવે તો બાથ ખુલ્લી પ્ર્થ્વીને ભરવાની ઉમર છે
જગદીશ વ્યાસ

છે સકળ એની જ હિલચાલો બધી
મન સમું છે કોણ બીજું મુત્સદી
અશોકપુરી ગોસ્વામી

દિલની વરાળ આંખથી ટપકી’તી જે રસિક
ડૂસકાં ભરી થમી ગઈ પાલવમં છેવટે
રસિક મેઘાણી

ટેવના દરિયા લીલાંછમ ભર્યા છે
તોયે કારણ ના હરણ તરસે મર્યા
શ્યામ સાધુ

યાદના જલતા દીવાઓથી વધ્યું અંધરુ
હું નર્યા મીણનો માણસ છું ઓગળી જઈશ
હરીન્દ્ર દવે

શી ખબર શા હાલ થાશે રાંક શ્રધ્ધાના હવે
તાગવા એને હજારો યાતનાઓ નીકળી
બેજાન બહાદર પરી

લીટી  એકાદ  સાંભળી  ઘાયલ
 હલબલી જાય  આદમી, તે ગઝલ
    અમૃત  ઘાયલ

   લાખ  રસ્તા ખૂલી  ગયા  જ્યારે
   બંધ  થઈ ગયા શ્વાસના  રસ્તા
   મનોજ  ખંડેરિયા

  તિમિરની  મહેક  લઈને  સાંજ  પણ  આવી  ઘરે  મારે
  તમારી   યાદથી   ત્યારે   વ્યથાઓ   ઝુમવા   લાગી
  મનોહર  ત્રિવેદી

   ગેરુ  છોને  ગગન પર  મન અગર  કંચન  રહે
   તો  પુણ્યના  મર્ગ પર  તું  ના કદી  નિર્ધન  રહે
   રસિક  મેઘણી

   હવે  એક  એવી  કબરમા  હું  પોઢું
   ન પૃથ્વી  બિછાવું  ન આકાશ  ઓઢું
   મકરંદ દવે

   ઢબૂક્યા  ઢોલ  ચોરે  અમે ગુલમોર  પીધો
   ખુશીથી  ખોબે  ખોબે અમે ગુલમોર પીધો
    દીપક  બારડોલીકર

   ધૂળનું ઘર, ધૂળના પથ,ધૂળ મિસૃત  ખાનપાન
   ધૂળમાં  રગદોળી  આ   શ્વાસની  સૌ  બાંધણી
   સુમન  અજમેરી

    નથી  હુ  સૂર કે  રોકી  શકો  તમે  મુજને
    હું બૂમ છું, અને કોઈ  કંઠથી પડાઈ જઈશ
    ભગવતીકુમાર  શર્મા

    શિકયત  ભૂલથી  પન  હું  નથી  કરતો  સિતમગરની
    નથી  હું  આપતો  ઉત્તર  કદી  પથ્થરનો   પથ્થરથી
    સૈયદ  રાઝ

    થઈ  જાય  પાંચેય  આંગળીઓ  તૂર્ત  કાગડો
    મૂઠી  તમે એ શહેરમાં  ખોલી  ને શું  કરો
     રમેશ  પરેખ

    રણ  તને  કેવી  મળી  છે પ્રેયસી
    ઉમ્રભરની  જે  તરસ  આપી  ગયા
    રાવજી  પટેલ

   યાદ  છે  તડાક  દઈને  તૂટવાની ક્ષણ મને
   વર્ષો થયા એ  વાત  ક્યાં  સાંધી  શક્યો  છું
    રૂક  રાણા

   છે  સલામત  સ્વપ્ન  કોનું  વિશ્વમાં
   ક્યાં  સિકંદરથી  કશી  છાયા  મળે
  ચંદુ  મહેસાનવી

    લાગણીની  કૂણી ડાળે  ફૂલ  ક્યાંથી  આવશે
    હસ્ત રેખાઓની  વચ્ચે  માત્ર  રણ  બાકી રહે
    જયન્ત  પરમાર

    હજુ  ખનખન  અવાજો  ઓરડે  પોઢ્યા નથી  ત્યાં  તો
    ફરીથી  પહેરતાં  કંકણ  ઘણી  તકલીફ  લાગે  છે
     હર્ષદ   ત્રિવેદી

Type Courtsey: Pravina Kadakia

શેર અંતાક્ષરી(2)

આ શેર અંતાક્ષરીનાં સર્જક પ્રો. સુમન અજમેરીનો પણ મુદ્રણ પરવાનગીઆપવા બદલ આભાર. આ શેર અંતાક્ષરી ટાઈપ કરી અત્રે રજુ કરવા બદલ દેવીકાબેન ધ્રુવ નો આભાર.ગુજરાતી ગઝલની અંતાક્ષરીનો કાર્યક્રમ ૧લી માર્ચ ૨૦૦૮ ના રોજ યોજાયો હતો જેનો સંપુર્ણ વિડિયો નીચે અહીં ઊપલબ્ધ છે.

[youtube:http://www.youtube.com/watch?v=V3pTQCyDo1U]

[youtube:http://www.youtube.com/watch?v=597FPZcKO1s]

[youtube:http://www.youtube.com/watch?v=U6V8sdqHvaA]

[youtube:http://www.youtube.com/watch?v=l74SVGWlgBY]

     *****************************       *************************

ઢમ ઢમ બાજે ઢોલ નગારાં, યારો રમવા આવો;
શેર,ગઝલ સરવાણી મીઠી શબ્દે શબ્દે વહાવો..        ( પ્રો.સુમન અજમેરી  )   
 
વતનની ધૂળથી માથું ભરી લઉં આદિલ
અરે આ ધૂળ પછી ઉમ્રભર મળે ન મળે.                  ( આદિલ મનસુરી )
 
લાખ વર્ષો બાદ લાગી બદદૂઆ ડૂબનારની,
સાગરો સુકાઇ જઇને રણ બિચારા થઇ ગયાં..           ( બેફામ )
 
યા પ્યારથી એને પંપાળો, યા ક્રુર થઇને ધૂત્કારો,
આ લોકે રહે કે પરલોકે,સાગર તો તમારો કહેવાશે.     ( સાગર કુતિયાનવી )
 
શૂન્ય,મારી જીંદગીને તો જ લેખું ધન્ય હું,
મૃત્યુ ટાણે પણ મળે જો ગોદ આ ગુજરાતની.           (શૂન્ય પાલનપુરી )
 
ન ધરા સુધી ન ગગન સુધી ,નહીં ઉન્નતિ ન પતન સુધી,
પણ આપણે તો જવું હતું,બસ એકમેકના મન સુધી.    ( ગની દહીંવાલા )
 
ધરમનું નામ દઇ શાને પીવાડો પ્રેમની પડીકી ?
જશે રહેંસાઇ માસુમો,નરાધમ હિંસ્રની ધરતી.             ( પ્રો.સુમન અજમેરી )
 
તને કોણે કીધું કે હું રંક છું,નથી રંક રાયનો રાય છું.
મને તોળ સત્યને છાબડે કે હું સત્યલોકનો ન્યાય છું.   ( અમૃત ઘાયલ )
 
છૂટી લટ ,ગુલાબી ચહેરો,આંખમાં શરમ,
પ્રિયે,છબીમાં યે તું કેવી શરમાયા કરે ?                    ( નઝીર શાયર )
 
રસમ અહીંની જુદી,નિયમ સાવ જુદા,
અમારે તો શબ્દો જ કંકુ ને ચોખા.                           ( મનોજ ખંડેરિયા )
 
ખુદને ખરાબ કહેવાની હિંમત નથી રહી,
તેથી બધા કહે છે કે જમાનો ખરાબ છે.                     ( મરીઝ ) 
 
છે ભીડ અહીં એકલતાની ને શહેર છે આ સન્નાટાનું,
ને નામ વગરના સ્ટેશનનો સંભાવ લઇને દોડું છું.      ( પ્રફુલ્લા વોરા )
 
છે આબરુનો પ્રશ્ન,ખબરદાર પાંપણો,
જાણી ન જાય કોઇ કે આંખો સજલ હતી..                  (  અમૃત ઘાયલ  )
 
તું ઢાળ ઢોળિયો ને હું ગઝલનો દીવો કરું,
અંધારું ઘરને ઘેરી વળે એમ પણ બને.                    ( મનોજ ખંડેરિયા )
 
ન ધર્મભેદ છે એમાં, ન એની જાત મરીઝ,
આ અલ્લાહ અલ્લાહ ગઝલ છે કે રામ રામ ગઝલ ?  ( મરીઝ )
 
લઇને હવે સાતેય અશ્વોને પલાણો આપણે
કે નપુંસક નીકળ્યો છે,શ્વાસ નામે સારથી.               (હરીશ ધોળી )
 
થાકી જવાનું કાયમ તલવાર તાણી તાણી,
ઇર્શાદ આપણે તો ઇશ્વરના નામે વાણી.                  ( ડો.ચીનુ મોદી )
 
નવાઇ તો છે કે ઉંડાણો ય છીછરા નીકળે,
કોઇ મનુષ્યની અંદર ડૂબી શકાતું નથી.                 ( રમેશ પારેખ )
 
થાકીને સાંજને ટાણે ‘રસિક’ બેસવું પડ્યું,
નહીંતર વિરાટ રણ મહીં રસ્તા ઘણાં હતા.            ( રસિક મેઘાણી )
 
તારી પાસે પહોંચવાની વાત કોરાણે રહી,
હું જ મારાથી હજું કેટલો યે દૂર છું.                        (  કિસ્મત કુરેશી )
  
છે હ્ર્દય ને આંખની ભાષા અલગ,
કોણ કોની આપશે ઓળખ હવે.                              ( અહમદ ગુલ )
 
વેશ બદલી રોજ તું આવે રઇશ એની સમીપ,
જિંદગી ચાલાક છે,હરદમ પિછાણી જાય છે.           (  ડો.રઇશ મણિયાર )
 
છે દિશાઓ ધુંધળી ને મંઝિલો નથી,
શ્વાસના બળતા ધખારે ક્યાં લગી જાશું ?              (  આહમદ મકરાણી )
 
શ્રધ્ધા જ મારી લઇ ગઇ મંઝિલ સુધી મને,
રસ્તો ભૂલી ગયો ને દિશા ફરી ગઇ.                     ( ગની દહીંવાલા )
 
ઇશ્વરની મૂઠ્ઠીમાંથી જે છટકી ગઇ કદી,
તે તો માણસ નામની જણસ હતી.                      ( ભગવતીકુમાર શર્મા )   
 
તું મને એક ઝાંઝવું સમજે કે સમજે વાદળું,
આંગણે તારે વરસવા આ જનમ લીધો હતો.         ( ડો.અશરફ ડબ્બાવાલા )    
 
તોય હું ભરવા મથું આખી નદી,
જીંદગી છે સાવ કાણી બાલદી.                           ( અશોકપુરી ગોસ્વામી )
 
દીધો’તો સ્વર્ગમાંથી જાકારો હે પ્રભુ,
બીજે ક્યાં જાય,નર્ક ભણી આદમી ગયાં.               ( મરીઝ )
 
યાદના જલતા દીવાઓથી વધ્યું અંધારું,
હું નર્યા મીણનો માણસ છું,ઓગળી જઇશ.            ( હરીન્દ્ર દવે )
 
શમાની વાત કરશો ના, દીવાની લૌને રોકે ફો’ ?
ભરી પરવાનને પાંખે જલીને રાખ થાવું છે.           ( પ્રો. સુમન અજમેરી )
 
છે હરણની ફાળ જેવા ઓરતા,
ને અરણમાં કચબો પાળ્યો તમે.                          ( કરસનદાસ લુહાર )
 
મૃત્યુની ઠેસ વાગશે તો શું થશે ‘જલન’,
જીવનની ઠેસથી તો હજે કળ વળી નથી.             ( જલન માતરી )
 
થાકી ગયો તો હું કે ચાલી શકત ન હું,
સારુ થયું કે લોક તો ઉંચકી ગયા મને.                ( કૈલાસ પંડિત )
 
નજર લાગી હજારો વાર હળવા ફૂલ હૈયાને,
કહો પાષાણ દિલને કોઇની ક્યારે નજર લાગી?     ( વિશ્વરથ )
 
ગળેથી જરા ઉતરી કે તોફાની થઇ ગઇ,
હતી જામમાં સાવ સાદી મદિરા !                       ( મરીઝ )
 
રંગબેરંગી જીવનના રંગ છે,
જાઉં છું  ખીલવા ને ખરતો જાઉં છું.                      ( અમૃત ઘાયલ )
 
છાંય મળતી જાય પડછાયા વગર,
ગીતમાં સરતો રહું ગાયા વગર.                      (  મનોજ ખંડેરિયા )
 
રોજ એના એજ સાલા ફેફસાં વેંઢારવા,
રોજ એનું એ જ જીવ પર આવવું,શું ચીજ છે ?  ( રમેશ પારેખ )
 
છેક પરપોટા સમી છે જીંદગી પણ,
નિત ઝરણાંની ગતિ છલછલ છલકવું.               ( ગુણવંત ઉપાધ્યાય )
 
વિરાટ પંથમાં થાકી વિરામ કરવા પણ,
પરાઇ ભીંતના છાંયે કદી નથી બેઠા.                 ( રસિક મેઘાણી )
 
ઠાઠ ભપકા એ જ ઇર્શાદના હવે
ઘર બળે તો તાપી લેવું જોઇએ.                         ( ડો. ચિનુ મોદી )
 
એ જ મુસાફિર જગમાં સાચો જેની પાછળ મંઝિલ ભટકે,
દીપ પતંગને કોઇ ન રોકે,પ્રીત અમારી સૌને ખટકે.     ( આસિમ રાંદેરી )
 
કેવા શુકનમાં પર્વતે આપી હશે વિદાય ?
નિજ ઘરથી નીકળી નદી પાછી વળી નથી.               ( જલન માતરી )
 
થઇ જાય પાંચે આંગળીઓ તુર્ત કાગડો,
મુઠ્ઠી તમે એ શહેરમાં ખોલીને શું કરો ?                    ( રમેશ પારેખ )
 
રડ્યું નથી છતાં ઓછપે ઘવાયું છે,
સવારનું આભ આમ ઝંખવાયુ છે.                             ( ડો. હેમંત દેસાઇ )
 
છું સતત અચરજ સ્વયં અસ્તિત્વ પર,
તું તપાવે તોયે હું તું જ પર ઠરું.                              ( અગમ પાલનપુરી )
 
રમું છું રંગીન મોસમની સાથે,તો ક્યારેક સંગીન જોખમની સાથે,
સરળતાથી ચાલું છું મુશ્કેલ પંથે,મને એવી આ જીંદગાની ગમે છે. ( શેખાદમ આબુવાલા )
 
છો હતી દુ:ખના સંકજામાં અમારી જીંદગાની,
તોય કો’ દિ હામ ખોઇ,ન કો’ દિ’ હાર માની.              ( રિન્દ ગુજરાતી )
 
ન ગગન ફરેબ આપે, ન ધરા ફરેબ આપે,
જો હ્ર્દય ફરેબ આપે,તો બધા ફરેબ આપે.               ( અબ્દુલ રઝાક ‘રશ્ક’ )
 
પરિચય છે મંદિરમાં દેવોને મારો,અને મસ્જિદોમાં ખુદા ઓળખે છે;
નથી મારું વ્યક્તિત્વ છાનું કોઇનાથી,તમારા પ્રતાપે બધા ઓળખે છે. (શૂન્ય પાલનપુરી )
 
છે ગજું કોનું કે સીમા-કદ કશું માપી શકે ?
ધરતીના પેટાળથી આભે ચઢી છે જીંદગી.             ( અંબાલાલ ડાયર )  
 
ગુનામાં ભાર હોતે તો દબાઇ રે’તે તળિયામાં,
અભાગી લાશ છે,તરતી રહી દરિયાના સીના પર.   ( શવકીન જેતપુરી )
 
રડ્યા બેફામ સૌ મારા મરણ પર એ જ કારણથી,
હતો મારો જ એ અવસર, ને  મારી હાજરી ન્હોતી.    ( બેફામ ) 
 
તમારા આ નાજુક પગોની ફિકર છે,
અમારા નગરની છે પથરાળ સડકો.                       (દીપક બારડોલીકર )
 
કંકુ પગલે થઇ કસુંબલ કોરે આ કાળજાની કાંચળી સરકી પડી,
ઉગતું એકાંત મારું પાંપણે આપને જોયા પછી થથરી ગયુ      (બાબુ દિલજલા )
 
યૌવનના ઘોડાપુરમાં સમજાય ક્યાં કશું ?
ત્યારે તો રોમે રોમમાં ઉન્માદ હોય છે.               (આદિલ મનસુરી )
 
છે અકળ બધી એની હિલચાલો બધી,
મન સમું છે કોણ બીજું મુત્સદ્દી ?                       (અશોકપુરી ગોસ્વામી )
 
દર્દ ઘૂંટાયું જિગરમાં એટલું,ઠેઠ લગ એ ઝેર થઇ વકરી ગયું,
મોત પણ મારી દશાને જોઇએ શોકમાં ડૂબી મને વિસરી ગયું.  ( બાબુ દિલજલા )
 
યુગયુગથી પીએ સરિતા,સાગર તોયે પ્યાસો છે,
નહીંતર મેઘો ઉમટે ના કેકારવ છલકાયો છે.      (દીપક બારડોલીકર )
 
છે સલામત સ્વપ્ન કોનું વિશ્વમાં ?
ક્યાં સિકંદરની કશી છાયા મળે ?                   ( ચંદુ મહેસાનવી )
 
લાખ સૃષ્ટિની સુરાહી છલકાયા કરે,
જીંદગી પીનારની તળિયા વિનાનું જામ છે.    ( શૂન્ય પાલનપુરી )
 
છે હયાતી ચીજ એવી અજનબી,
ચીંથરામાં હોય જાણે કો’ નવાબ !                  ( આહમદ મકરાણી )
 
બને તો એમને કહેજો ખુશ્બૂ મ્યાનમાં રાખે,
બગીચામાં હમણાં બધા ફૂલોની ઘાત ચાલે છે. ( મનહર મોદી )
 
છણકો કરીને ઠેક લો તો ચાલમાં ગઝલ,
ને ઝાંઝરી રણકી ઉઠે તો પાયમાં ગઝલ.           ( યોસેફ મેકવાન )
 
લાગણીઓની સુલતાની પર રાજ કહો કોનું ચાલ્યું?
રચનારની એક કળી જીતી ગઇ ઝાંઝરના ઝણકારથી. ( ગોપાળ શાસ્ત્રી )
 
થઇ ધાડપાડુ ત્રાટકે સાહિલ ભલે સમય,
ટહૂકા ઉછેરવાનો અમારો સ્વભાવ છે.                    ( સાહિલ )
 
છે કાળ તો કાલીય નાગ જેવો,
થતું ઝેર સૌ જે હવે એ અડે છે.                             ( ઉશનસ )
 
છું શાંત અને ગંભીર ભલે, શરમાળ છે મારાં તીર ભલે,
ઓ પૂનમ, ઘૂંઘટ જરા ખોલ, હું એ જ છલકતો સાગર છું. ( શેખાદમ આબુવાલા )
 
છોડી રહ્યો છું આજ હું આ બંધિયાર વિશ્વને,
કાયમના માટે કોણ રહે આ કારાવાસમાં ?             ( ઘાયલ કુતિયાનવી )
 
મત્સ્ય ક્યાં જળવટું લઇને જશે ?
કાંઠે રેતીના પારાવાર ઉભા.                                ( ડો. રશીદ મીર )
 
ભલે ભપકા ભરેલો છું,છતાં અંગાર વેચું છું,
તને નીચો નમાવે એ બધો આભાર વેચું છું.           ( મનહર મોદી )
 
છેક તળિયેથી ઉલેચાવું પડે,
શબ્દને સમજાવવો સહેલો નથી.                         ( નટવર વ્યાસ )
 
થઇ ગયો એક જ ચમત્કારે તું  ઇશ્વર,
મને માનવ થતાં બહું વાર લાગી.                       ( જિગર ટંકારવી )
 
ગુલાબી શીત પાલવને પ્રસારો તો ઘણું સારું,
ગરમ કિરણોને ગાળીને હજી હમણાં જ આવ્યો છું.  (  ડો. એસ. એસ. રાહી )
 
છતાં મુજ પૂર્ણતામાં ‘શૈલ’ ઓછી થાય છે કૈં પણ
સનાતન શૂન્યમાં અસ્તિત્વ મારું નિત્ય ખોઉં છું.   ( શૈલ પાલનપુરી )
 
છણા થાપું,નાણા થાપું,થાપું આંખે અંધારાં,
તોય તને ક્યાં પામું ?ભૂંડા આયખાને ડંગોળી લૌ.  ( પ્રો.સુમન અજમેરી )
 
લેશ પણ ભય ના સૂકાવાનો રહે,
માંયલો જેનો સમંદર સાત છે.                            ( ડો.ઉષા ઉપાધ્યાય )
 
છો હોય તે દૂર ગગન પર,ને હોય સર્વવ્યાપી,
અદભૂત સ્પર્શવાનું સૂરજ સમું તમારું.                 ( સંધ્યા ભટ્ટ )
 
રાત-દિ ઝૂલે વસંતી લ્હેર મધુવનમાં ભલે,
મ્હેંક મબલખ માણવાને શ્વાસ જેવું જોઇએ.          ( સુશીલ પાલનપુરી )
 
એ જ તું ને એ જ હું,એ જ ઓશીકે આજ તો સૂતાં ફેરવી મોંઢાં
તણખા ઝરે,બરડા અડે,અણજાણે ટકરાય દો લોઢાં.  ( જગદીશ વ્યાસ )
 
ઢબૂક્યાં ઢોલ ચોરે અમે ગુલમ્હોર પીધો.
ખુશીથી ખોબે ખોબે અમે ગુલમ્હોરે પીધો.             ( દીપક બારડોલીકર )